Spitsbergen Marathon

Na maanden wachten was het vorige week eindelijk zover! De reis naar Spitsbergen met Arctic marathon was aangebroken. Wat een bijzondere, spectaculaire en indrukwekkende reis was het! In dit verslag neem ik jullie niet alleen mee naar de dag van de marathon, maar zal ik ook vertellen over de excursies die we maakten, want zoals Hikmet van de organisatie zei: "de marathon is alleen maar een hinderlijke onderbreking van onze reis." ;-)

Donderdagochtend 5.00 melden wij ons op Schiphol om in te checken. We maken kennis met een aantal medereizigers en om 7.00 stijgen we op om ruim 4 uur later te landen in een surrealistische omgeving op 78° NB. Het is de meest noordelijke gelegen bewoonde plaatst ter wereld. 

Met bussen worden we naar de hotels gebracht. Na het droppen van onze spullen, gaan we naar een restaurant voor een heerlijke lunch. Daarna checken we in en kleden ons om voor onze eerste excursie. De huskytocht! Dit stond al een tijdje op mijn bucketlist en ik kijk er dan ook erg naar uit.

Aangekomen op plaats van bestemming worden we begeleid door een man met geweer. We leren we al snel dat alle inwoners die zich buiten het dorp begeven een geweer bij zich moeten hebben, om ijsberen af te kunnen schrikken als ze te dichtbij de mensen komen.
We worden in warme, waterdichte overalls gehesen. De temperatuur is een paar graden onder 0 en er staat een stevige wind.
289 Honden blaffen om het hardst als we aankomen. Ze zitten allemaal in hokken aan een ketting en willen allemaal graag meegenomen worden op onze tocht. De aanblik van al die aanhankelijke honden in een klein hok met beperkte bewegingsruimte vind ik wel wat zielig. We krijgen uitleg over hoe we de slee moeten besturen, dat blijkt nog een vak apart. Vervolgens is het tijd om de honden voor de slee te spannen. Er volgt een oorverdovend geblaf van alle honden die steeds enthousiaster worden. Het duurt even voor alle honden aangespannen zijn en ik kom er snel achter dat het net kleine kinderen zijn. Als ze enthousiast zijn en te lang moeten wachten gaan ze etteren. Dus over elkaar heen springen, stoeien en joelen als weerwolven.
De rit begint over een stuk toendra waar de sneeuw al flink is gesmolten. Remmen lukt niet en de honden gaan er als een gek vandoor. Met moeite lukt het om de slee in bedwang te houden. Gelukkig komen we al snel in een prachtig besneeuwde vallei terecht waar we een heerlijke tocht maken. Het enthousiasme en de speelsheid van de honden is geweldig om te zien. De omgeving is adembenemend en de adrenalinekick van de snelheid is groot. Wat een gave ervaring!
Na 1,5 uur zijn we weer terug en is het tijd om de honden weer naar hun plek terug te brengen.

Terug gekomen bij het hotel kunnen we snel douchen en omkleden voor het diner. We hebben een diner geboekt bij Huset, een restaurant met Michelin ster. Na een wandeling waarbij we de moeilijke route hebben gekozen, schuiven we aan tafel voor een heerlijk uitgebreid diner met 7 gangen. Om 0.15u lopen we terug naar ons hotel, met onze zonnebril op, want op Spitsbergen wordt het in deze tijd van het jaar niet donker.

De volgende ochtend kunnen we uitslapen. Ontspannen gaan we ontbijten en we kletsen wat met medereizigers . Na het ontbijt gaan we op pad voor wat souvenirs en om 12.45 is het tijd voor onze volgende excursie. Vandaag staat er een boottocht naar het verlaten mijnwerkersdorp Pyramiden op het programma. (Floortje Dessing maakte er een uitzending over). Eenmaal in de bus krijgen we te horen dat het dorp niet bereikbaar is. Er ligt nog veel ijs voor de kust en de zee is te ruw. Als alternatief gaan we nu naar Barentszburg. Een Russisch mijnwerkersdorp dat nog wel bewoond is. Enigszins teleurgesteld stappen we aan boord. Ik had me zo verheugd op een bezoek aan Pyramiden. Na een 1,5 uur durende boottocht komen we aan in Barentszburg. We worden verwelkomd door een enthousiaste gids die ons van alles vertelt over de geschiedenis van dit mijnwerkersdorpje, de inwoners en hun manier van leven, heel interessant! We lopen langs een heleboel gebouwen en inmiddels is mijn teleurstelling wel verdwenen.

Eens woonden er zo'n 1500 mensen, inmiddels nog 300. Veel verlaten gebouwen hebben ze laten staan, waardoor het soms lijkt of we in een oude film zijn beland. De bewoners zijn erg op elkaar aangewezen en er is een streng alcoholbeleid om alcoholisme te voorkomen. De mensen worden betaald in roebels. Deze zijn op Spitsbergen niet te gebruiken en dus krijgen ze een soort plastic kaart met een tegoed waar ze spullen voor kunnen kopen. Na de interessante rondleiding hebben we nog tijd om zelf wat rond te lopen, foto's te maken en souvenirs te kopen voor we met de boot weer terug gaan. 

Nog steeds vind ik het jammer dat we niet naar Pyramiden konden, maar ik heb genoten van Barentszburg. 

's Avonds is het tijd voor de Pasta Party in Camp Barentsz. We worden opgewacht door een vrouw met geweer en krijgen te horen dat we niet zelf mogen rondlopen op het terrein. Alleen van de tent naar het toilet is toegestaan. Het is gevaarlijk om zonder geweer in het gebied rond te lopen ivm ijsberen. We worden naar de tent begeleid en eenmaal binnen installeren we ons aan een tafel dichtbij het haardvuur. Mijn jas houd ik de hele avond aan, want het is er nog steeds niet heel warm. Er staat een heerlijk buffet te wachten met verschillende soorten pasta's en heerlijke cakejes als toetje. En weer ontmoeten we nieuwe mensen die bij ons aan tafel komen zitten. De gesprekken gaan uiteraard vooral over hardlopen, dat zorgt gelijk voor verbinding. 

Na het eten krijgen we onze startnummers uitgereikt en dan is het tijd om terug te gaan naar het hotel. 

De volgende dag is het dan zover! De dag van de marathon staat op het programma. In mijn geval de 10 km. Waarom ik gekozen heb voor de 10 km en niet de halve marathon lees je hier. Na een rustig ontbijt lopen we naar de start van de halve marathon om de vele lopers die ik inmiddels ken aan te moedigen. Deze start om 11.30. De hele marathon is dan al even onderweg. Daarna lopen we wat rond in het dorp, want ik start pas om 13.15. Om 12:45 ben ik weer terug in de sporthal waar ik zal starten en ik begin wat zenuwachtig te worden. Ik heb geen tijd in gedachten. Ik heb de weken hiervoor weinig getraind en mijn doel is om vooral te genieten, maar het blijft altijd spannend. Om 13:10 verzamelen zich zo'n 100 mensen bij de start, waarvan ongeveer 17 van onze groep van Arctic marathon. Gekleed in een dikke wintertight, een thermoshirt, een dunne trui, een bodywarmer en 2 Buff's ben ik er helemaal klaar voor. De zon schijnt en er staat een stevige wind. Om 13.15 klinkt het startschot en de run is begonnen. De eerste paar 100 meter gaan heuvelaf en vervolgens moeten we al aardig steil omhoog. Het lukt om te blijven lopen, ondanks dat ik niet getraind heb op bergop lopen. Vervolgens lopen we 5 km lang afwisselend wat omhoog en weer naar beneden, het gaat lekker, ik heb een voor mij fijn tempo en ik heb het totaal niet koud. Ik bedenk dat ik me wellicht te warm gekleed heb. Bij 2,5 km staat een drinkpost met daar tegenover het bekende verkeersbord "pas op ijsberen". Ik wilde heel graag een foto hiervan dus ik maak snel een selfie en ga weer verder. 

Na 5 km komt er een u-turn en komen we op een glipperig en ijzig stukje terecht. Ik besluit dat ik even ga wandelen om te voorkomen dat ik uitglijd. Als de weg weer wat beter wordt begin ik weer met lopen. En dan volgt er een heel steil stuk. Zelfs wandelend heb ik er moeite mee. Boven aangekomen moet ik naar links en dan zie ik dat de weg heel lang omhoog gaat. Ik heb vol de wind tegen en ineens is het snijdend koud. Ik loop in rustig tempo omhoog op een weg vol steentjes en modder. Ik loop meestal alleen. Een enkele keer word ik ingehaald door mensen die de marathon lopen en voor de 2e keer dit stuk doen, bikkels! In de verte zie ik dat iedereen wandelt. Hardlopen is nauwelijks te doen. Even baal ik dat ik het niet ga redden om 10 km aan stuk te lopen en dan bedenk ik me dat ik wilde genieten. Ik maak wat foto's en zelfs een filmpje die ik naar wat mensen stuur en geniet van het feit dat ik op zo'n bijzondere plek mag hardlopen. De wind blaast in mijn gezicht en ik realiseer me dat ik heb gekregen waar ik voor heb betaald. Een uniek parcours op een unieke plek, met omstandigheden die je verwacht op Spitsbergen. Na een tijdje stevig wandelen krijg ik het heel koud en besluit toch af en toe een te joggen om warm te blijven. Bij km 8 ben ik bovenop de berg waar Martin staat te wachten om me aan te moedigen en een filmpje van me te maken. Ik zie de finish al liggen en ben blij dat ik weer bergaf mag. Vlak voor de finish gaat de weg nog een stuk omhoog en dan staan 2 mannen in ijsbeerpakken me op te wachten om samen over de finish te gaan. Ik krijg een prachtige medaille om mijn nek gehangen, de kers op de taart!

Ik blijf nog even in de sporthal zodat ik de laatste finishers van de marathon en de mensen die na mij finishen van de 10 km binnen kan zien komen  Als de laatste van onze groep binnen is gaan we snel terug naar het hotel voor een warme douche, ik ben inmiddels door en door koud. 

Daarna lopen we nog wat door het dorpje en dan is het tijd voor de Medal party. Met de mensen die in ons hotel verblijven lopen we naar de sporthal waar voor alle 530 deelnemers een diner klaar staat. Na het eten worden de winnaars in alle categorieën op het podium gehaald, waarna we terug gaan naar het hotel

Moe, maar voldaan kruip ik mijn bed in. De laatste nacht alweer op Spitsbergen.

De volgende ochtend staan we vroeg op. Na het ontbijt vertrek ik met een groepje naar de haven voor de Isfjordsafari. Inmiddels is de wind gaan liggen en schijnt de zon volop. We worden weer in waterdichte overalls gehesen. Pff, wat warm! Eenmaal op de boot koelt het gelukkig af en ben ik toch blij dat we hem aan hebben. We varen naar een vogelklif waar duizenden vogels lijkend op pinguïns naast elkaar zitten op kleine richels. Na uitleg over de vogels en het maken van veel foto's, varen we naar 2 verlaten nederzettingen. Deze route had ik al gevaren toen we naar Barentszburg gingen, dus het was niet nieuw meer. Toch genoot ik van de enorme weidsheid en de prachtige omgeving. De kalme zee en de besneeuwde bergen waren prachtig om te zien. Ik houd van de stilte en de leegte! Martin is intussen op pad met een groep van ongeveer 30 personen voor een hike in de bergen. 

Terug in het dorpje lunch ik met een aantal mensen en een paar uur later voeg ik me weer bij Martin die me prachtige foto's laat zien van de hike. 

Na de lunch proberen we nog wat bier te scoren voor mijn vader. Het blijkt een onmogelijke opgave. Voor het kopen van drank heb je je boardingpas nodig. Alles wordt opgeschreven en bijgehouden zodat je niet gaat handelen met de bevolking die per jaar een stempelkaart krijgen waar ze gelimiteerd drank mee kunnen kopen. De eerste keer bij de slijter hadden we de boardingpas niet mee. Nu blijkt de slijter dicht. In de bars verkopen ze alleen bier dat je ter plekke op mag drinken en dus niet mee kan nemen, dus sorry pap, we hebben ons best gedaan!

Om 16.00 worden we opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Precies op tijd stappen we in het vliegtuig die speciaal voor ons rechtstreeks van Amsterdam naar Spitsbergen is gevlogen en weer terug. Ruim 4 uur later is het tijd om afscheid te nemen van de groep en moe maar voldaan naar huis te gaan. 

Ik ben enorm geïnspireerd geraakt door alle verhalen van de lopers. Van niet lopers tot ultramarathonlopers, allemaal met andere achtergronden, verhalen en motivaties. De drive om het hardlopen weer goed op te pakken en mijn afstanden te vergroten is weer terug. Op naar een volgend avontuur!

Waarom ik geen halve marathon ga lopen

Zo, de knoop is doorgehakt! Ik ga geen halve marathon lopen op Spitsbergen.

Toen ik in augustus besloot te gaan hardlopen kon ik nog geen 100 meter lopen. Ik begon met opbouwen naar de 5 km met Evy. Om mezelf te motiveren plande ik een paar leuke runs en toen kwam in oktober ineens de marathon van Spitsbergen voorbij. Wat een gaaf doel! Ik schreef me in voor de 10k. Dit zou me vast stimuleren om flink te gaan trainen en op te bouwen.
En al snel ging ik rekenen. Als ik me aan de trainingsschema's zou houden kon ik misschien ook nog wel opbouwen naar de halve marathon. DE HALVE MARATHON OP SPITSBERGEN, dat klinkt toch interessant? Veel interessanter dan 10k. Wie gaat er nou helemaal naar Spitsbergen voor 10 luttele km? Ik vertelde iedereen die het horen wilde dat ik aan het trainen was voor de halve marathon. De reactie waren zonder uitzondering positief en vol ontzag. Ik, de onsportiefheid zelve, degene die altijd haar snor drukt als er iets sportiefs gedaan werd, zou 21k hardlopen in de ruige omgeving in het Poolgebied. Het verhaal zou niet misstaan in een tijdschrift toch?

In december begon ik last te krijgen van mijn scheenbeen, diagnose: Shinsplints. Ik liet me behandelen bij Shinsplinstop en 19 januari liep ik mijn eerste 10k. Huilend kwam ik over de finish. Trots als een pauw! Tot een paar maanden ervoor had ik het nooit voor mogelijk gehouden. Ik geloofde nooit in mezelf en had totaal geen vertrouwen in mijn eigen lijf en in mijn eigen kunnen als het op fysieke prestaties aankwam. 27 januari liep ik nog een keer de 10k. Ik had het gevoel dat ik de wereld aan kon. De shinsplints leken verdwenen en ik had nog 5 maanden om op te bouwen naar de 21k.

En toen, 31 januari, kreeg ik griep. Waar ik me 4 dagen ervoor nog zo fit als een hoentje voelde, leek ik nu meer op een natte dweil. En de griep duurde lang. Ik heb 6 weken de longen uit mijn lijf gehoest en hardlopen was nauwelijks te doen. Ik probeerde af en toe een korte loop te doen, maar moest regelmatig al na een kwartier naar huis omdat het echt niet ging. Mijn conditie nam af en mijn zelfvertrouwen nog veel harder

Ondertussen voelde ik de druk toenemen. De hele week dacht ik aan dat ik echt meters moest gaan maken. Ik ging tellen, rekenen, plannen en voelde weinig ruimte voor andere dingen. Mijn studie zette ik op een laag pitje, want naast werken en een gezin, had ik al mijn tijd nodig voor mijn trainingen....die ik vaak uitstelde omdat ik er zo tegenop zag. Soms zat ik de hele dag in mijn hardloopkleding moed te verzamelen, om ze eind van de dag weer uit te trekken en klaar te leggen voor de volgende dag. Ik begon het plezier te verliezen.

Ik ben geen snelle loper, doe 80 minuten over 10k. Dat betekent dat kilometers uitbreiden veel tijd kost. Daarnaast merkte ik dat ik het lopen na 10k saai begin te vinden. De mentale strijd tijdens het lopen wordt dan steeds groter en ik denk aan alles wat ik nog moet en wil doen, maar waar ik nu geen tijd voor heb als ik langer ga lopen

Met mijn tempo zou ik over 21k zo'n 2u45 doen. En aangezien de marathon in Spitsbergen 5 km lang omhoog gaat komt daar nog wel wat tijd bij. Ik had gerekend op 3 uur lopen. 3 uur lopen waar ik naartoe moet trainen. Waarbij ik elke week langer moet lopen. Ook in mijn geplande vakantie in Curaçao over een paar weken. Ik heb bewust een hotel met loopband geboekt, zodat ik niet in de warmte hoef te trainen.

Vorig weekend liep ik tijdens de Amersfoort City trail 11k interval en ik merkte hoe moeizaam dat nog ging en hoe mijn shinsplints weer begon op te spelen. Ik had nog 9 weken om van 10 naar 21k uit te breiden. Als ik dat zou willen halen zou ik vanaf nu echt vol aan de bak moeten. De twijfels begonnen toe te slaan en ik begon me af te vragen hoe haalbaar dat eigenlijk is.
Voor wie doe ik het eigenlijk? Wie wil ik wat bewijzen? Heb ik er wel plezier in zo? Wil IK dit wel echt?
Hoe gaaf zou het zijn als ik foto's op social media kan posten van mijn 21 km in het prachtige landschap van Spitsbergen? Eindelijk zou ik meetellen in de hardloopgroepen op Facebook, want je telt pas mee als je echt flinke afstanden kunt lopen toch?
Straks ben ik de enige van de groep Nederlanders die maar 10 km loopt. En dan zul je zien dat ik nog als laatste eindig ook. Mijn gedachten gingen alle kanten op.
Opgeven zou voelen als falen, naar mezelf, maar vooral naar de buitenwereld.

Gisteren liep ik met een vriendin de 10 km tijdens de rokjesdagloop. Tijdens het lopen dacht ik aan waar ik 7 maanden geleden was en wat ik al had bereikt tot nu toe. Hoe trots ik was op mijn eerste 10k. En nu liep ik helemaal achteraan, maar genoot van de zon en de omgeving. Tijdens het lopen vertelde ik mijn vriendin over mijn twijfels. En terwijl ik het vertelde realiseerde ik me dat die hardloopgroepen geen realistisch beeld geven. Het lijkt of iedereen langer en sneller kan lopen, terwijl in mijn omgeving iedereen al zijn bewondering uit voor het feit dat ik überhaupt loop. Ik merkte hoe de druk om het te moeten halen ervoor zorgde dat het hardlopen voelde als een blok aan mijn been. En terwijl ik daar liep wist ik ineens: Ik ga het niet doen!
Ik wil uitkijken naar de bijzondere reis naar Spitsbergen. Ik wil genieten van elke stap die ik daar zet. Ik wil kleine stukjes over het strand van Curaçao lopen in plaats van uren op de loopband staan in een muffe kelder van het hotel. Ik wil weer zin hebben in mijn overzichtelijke loopjes in het park. Ik wil weer ruimte voelen voor mijn studie, voor uitslapen, voor lekker lezen in de zon
Ik wil trots zijn op wat ik in de afgelopen maanden heb bereikt! 

En toen ik zei dat het nog wel een beetje voelt als falen naar de buitenwereld zei mijn vriendin de heerlijke ontnuchterende woorden: Echt Han, het interesseert echt helemaal niemand welke afstand je loopt. En ik vrees dat ze gelijk heeft....

Man, wat een last viel er van mijn schouders! Lachend ben ik als een na laatste de finish over gegaan.

En nu ga ik genieten van alle leuke funruns die ik de komende tijd gepland heb staan, van korte loopjes op het strand en in het park en van een heleboel dingen die niks met hardlopen te maken hebben.

En heel erg uitkijken naar de bijzondere reis naar Spitsbergen, waar ik vooral heel erg ga genieten van de ervaring!!

Ugly Sweater Run

Lopen in het vondelpark in een lelijke kersttrui. Dat is de Ugly Sweater Run. Toen we hoorden van dit event besloten mijn dochter Sophie en ik mee te doen. Na wat aandringen hebben we ook vriendin Annemart kunnen overhalen om mee te gaan. Zoon Stijn leek het niks. 

We bestelden bij Aliexpress 3 ugly sweaters, leggings en brillen. Voor Stijn bestelde ik ook een trui, voor kerst op school, ofzo. Of voor hij zich zou bedenken....want ik ken hem inmiddels.

De voorpret was begonnen. Na een paar weken werden de drie super synthetische lelijke hoodies bezorgd. Ook de leggings, die zo dun waren als panty's kwamen binnen en toen was het wachten tot we er eindelijk in konden shinen.

Een paar dagen voor de run besloot Stijn dat hij toch wel mee wilde. Goh wat verrassend!;-) 

Snel bestelde ik nog een kaartje bij.

Zaterdag was het dan eindelijk zover. Met onze lelijke outfits verstopt onder een warme broek en winterjas haalden we Annemart van het station in Amsterdam. Brr wat was het koud! 

De auto parkeerden we op 10 minuten lopen van het Vondelpark en voor we in het park waren aangekomen waren we al koud tot op het bot. Snel haalden we onze startnummers op en drongen ons tussen de menigte door naar binnen om op te warmen. Het Groot Melkhuis zat vol met mensen die hun best hadden gedaan om er zo lelijk mogelijk uit te zien. Lampjes, glitters, brillen, kerstkapsels van alles kwam er voorbij. We spelden onze startnummers op en wachtten tot het bijna tijd was.

Een half uur voor de start brachten we onze jassen naar de garderobe en trotseerden de kou om wat leuke foto's te maken. Eenmaal bij de start was er een gezamenlijke warming up, waar de kinderen fanatiek aan meededen. 

En toen was het eindelijk zover! Terwijl Mariah Carey's 'All I want for Christmas is Youuuu'  uit de luidsprekers schalde drong iedereen naar voren om te starten. Een bonte verzameling met rode kerstmutsen kwam langzaam in beweging. De 5 km door het Vondelpark was begonnen!

Wat een gaaf gezicht, die vrolijk uitgedoste mensenmassa hobbelend door het park. Er waren mensen met rolstoelen, met kinderwagens, met honden, met kalkoenen op hun hoofd en met peuters aan hun hand. Onderweg waren er opblaasbare kerstfiguren, een waslijn met ugly sweaters en een kerstman met wagen die tussen de massa reed voor het ultieme kerstgevoel. Mijn kinderen renden een heel stuk sneller dan ik en bleven af en toe wachten tot we er weer waren. Ik liep ondanks de fijne sfeer niet lekker. Ik had compressiekousen aangetrokken. Dat leek me wat warmer en handig voor de shinsplints waar ik last van heb. Dat bleek geen goede keuze. Het voelde alsof er geen bloed in mijn kuiten kwam en ik kreeg pijn in beide benen. Op langzaam tempo liep ik rustig door, met af en toe een stop voor een fotomoment. Bij de finish aangekomen stond Stijn te wachten. Die was vanaf km 3 maar doorgelopen en stond al 7 min te wachten.... Hij vond het maar een korte run.

We haalden onze ugly medailles, schoten nog wat foto's en gingen gauw in de lange rij voor de garderobe staan om onze jas te halen. Dicht tegen elkaar aangeplakt probeerden we niet te veel af te koelen. Eenmaal weer onze jas aan besloten we niet langer te blijven. Het restaurant zat helemaal vol en buiten bij de kraampjes met soep, drinken enz was het te koud.

We sloten deze gezellige dag af bij een Pizzeria. 

De kinderen vonden het fantastisch en willen wel vaker meedoen met hardloopevents, al vinden ze 5 km wel erg kort. Volgend jaar doen we zeker weer mee, hopelijk met iets warmere temperaturen!

Maandag kwam Sophie op school en kreeg van een jongen de reactie: Haha, wat doe jij in je vrije tijd joh? We bleken met onderstaande foto op de site van RTL Nieuws te staan, dat hebben we toch maar mooi bereikt met onze lelijke synthetische outfits;-)

Safari Run Beekse Bergen

Zondagochtend 6.00 gaat mijn wekker. Hup uit bed en snel spring ik onder de douche. Daarna trek ik de door mij, de dag ervoor, zorgvuldig klaargelegde hardloopkleding aan en na een kwartier zit ik met mijn glas water beneden aan de keukentafel. Alle benodigdheden heb ik de avond ervoor al ingepakt. 

Het is vroeg, het is donker, het is koud en ik heb er zin in! De safari run in Safaripark Beekse Bergen.

De afgelopen 2 weken had ik een dip qua hardlopen. Ik sloeg wat trainingen over door drukte, kou en geen zin. Toen ik eenmaal de moed weer had verzameld om te gaan lopen ging het voor geen meter. Tijdens de intervaltraining heb ik stukken moeten lopen. Ik kreeg mijn ademhaling moeilijk onder controle en mijn spieren hadden moeite met de kou. Ik hoop dat ik vandaag weer een positieve ervaring met lopen heb.

Goed, vandaag dus een run van 6,3 km langs de dieren. Om 6.30 rijdt mijn hardloopmaatje/overbuurvrouw/medevoetbalmoeder Silvia voor met de auto en in alle vroegte rijden we richting Hilvarenbeek. 

Diep in gesprek missen we een afslag en later dan gepland komen we om 7.45 aan op de plaats van bestemming. 

Gauw sluiten we aan in de rij voor de startnummers en nadat we die hebben bemachtigd is het bijna 8.00. Snel gaan we op zoek naar een ruimte om onze tassen en jassen te droppen en nadat we die hebben gevonden zijn we weer een paar minuten verder. En uiteraard moet er ook nog even worden geplast. Dat hadden meer mensen bedacht... Onrustig sluiten we aan bij de rij voor het mannentoilet die aanmerkelijk korter is dan bij de vrouwen. Terug van de wc is ineens het hele gebouw leeg. Snel rennen we naar buiten waar iedereen al klaar staat voor de start. 750 andere vroege vogels, veelal met Brabantse zachte G staan klaar voor de run. We wurmen ons wat naar voren, want we willen niet achteraan starten. Het is nog wat schemerig en het voelt wat surrealistisch aan zo met zijn allen in alle vroegte in de kou. Voor het startschot wordt gegeven wordt nog benadrukt dat het echt een funrun is. Er is dus geen tijdsregistratie en de bedoeling is om vooral te genieten. 

Als het startschot klinkt hobbelt iedereen achter elkaar aan richting de ingang van het park. Het tempo ligt laag, wat ik wel prettig vind. Bij de ingang van het park staat een trommelband Afrikaanse muziek te trommelen, de sfeer komt er meteen goed in. Net in het park aangekomen zien we gelijk bovenop een safaribusje een aantal leeuwen liggen. Net als heel veel anderen stoppen we om snel een selfie te maken. Niet te lang, want er komt vast nog veel meer leuks. Niet veel later lopen we door het apenverblijf. Het is er nog donker, maar we zien al wel dat de apen inmiddels wakker zijn geworden van al die rare snuiters die voorbij rennen. We blijven niet te lang staan en gaan weer verder. Inmiddels is er wat meer ruimte om lekker te lopen nu de mensen wat meer verspreid zijn. En zo lopen we zo'n 6 km door het park. Soms kijken we al lopend naar de dieren die we zien en af toe stoppen we voor een fotomoment. Tijgers, krokodillen, apen, roofvogels, we komen van alles tegen. 

De sfeer is ontspannen en tussen de fotomomenten door hobbelen we lekker verder. We komen veel mensen tegen die wandelen en echt de tijd nemen om alle dieren uitgebreid te observeren.

Na een klein uur lopen we het park weer uit en dansen we nog even op de Afrikaanse trommelklanken voor we richting de finish gaan. Eenmaal over de finish krijgen we een bon voor het ontbijt en een superleuke medaille met giraf. We zijn klaarwakker en geven elkaar een high five, wat een heerlijke start van de dag! 

Tijd om te ontbijten. Met de bon die we hebben gekregen bij de finish kunnen we aansluiten bij het buffet, waar croissantjes, broodjes, beleg, yoghurt, fruit en sap klaar staan. Het is even zoeken naar een plekje en we schuiven aan bij 2 Tilburgse dames. We praten wat na over het afgelopen uur en eten ontspannen ons ontbijt. Om 10.00 is het tijd om ons om te kleden. Als we opgefrist en omgekleed zijn lopen we naar de parkeerplaats waar net onze mannen en kinderen zijn aangekomen. Klaar voor een ontspannen dag in het Safaripark. Wandelend, rijdend en varend genieten we nogmaals van het mooie park en alle dieren. Als afsluiter eten we met z'n allen pannenkoeken. Moe, maar voldaan gaan we eind van de dag naar huis. Wat een heerlijke dag!

5 km Maximaparkrun en nieuwe trailschoenen

11 augustus liep ik mijn eerste training met Evy, op mijn gloednieuwe Brooks Ghost 11.
1 minuut lopen, 1 minuut wandelen, 2 minuten lopen 2 minuten wandelen, 20 min lang. Het ging, maar wat duurden die minuten in het begin lang!
Het schema van hardlopen met Evy van 0-5 km duurt 10 weken. Dus ik telde vooruit en kwam uit op 20 oktober. Ik sprak af met vriendin Annemart om op die dag samen 5 km te lopen zodat ik een doel had om naar toe te werken. We zochten naar een geschikt loopevent in het weekend van de 20e, maar vonden niet iets wat ons paste, dus we besloten ons eigen event te regelen. De Maximaparkrun. Annemart regelde alvast 2 startnummers en 2 medailles via Virtualrunevents. Ik plande vaste dagen in om te trainen. Dinsdagavond en donderdag- en zaterdag/zondagochtend. Het trainen kon beginnen!
3x Per week liep ik volgens het schema van Evy, die elke week de loopminuten uitbreidde en de wandelminuten terugschroefde. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel regelmatig schoof met de dagen. Op dinsdagavond na een lange dag werken en veel fietsen was ik wel eens geneigd om de training uit te stellen naar de woensdagochtend zodat ook de donderdag weer werd opgeschoven. In totaal heb ik 5 lessen overgeslagen. 
Tijdens het lopen luisterde ik naar allerlei soorten muziek via Spotify, wat regelmatig werd onderbroken voor wat oppeppende woorden van de Belgische Evy. "Hup, hup met die loopbeentje", "Doe zo verder" en "Goed zo, je hebt weer een training afgewerkt" en zo nam mijn conditie met de week toe.
Ondertussen las ik boeken en blogs over hardlopen, gaf geld uit aan hardloopkleding voor alle seizoenen en plande leuke loopevents die opbouwend zijn qua afstand.(Oa Safarirun 5 km, Villa Pardoesrun 6 km en Vondelpark lightrun 10 km) Met als einddoel de halve marathon op Spitsbergen.
Mensen die mij kennen weten dat ik een enorme hyperfocus kan hebben, in mijn vrienden-en familiekring ook wel aangemerkt als "manie". Nou, een nieuwe manie is geboren. Je kan slechtere manies hebben toch?

Goed, en toen was het 20 oktober, tijd voor de 5 km. Om 9.30 haalde ik Annemart op van het station en we reden door naar de hardloopwinkel van Rob Druppers. Annemart had dringend nieuwe hardloopschoenen nodig, want na 3 jaar intensief lopen op haar Hoka's waren die behoorlijk versleten. We dronken eerst thee bij de naastgelegen sporthal om daarna bij Rob Druppers binnen te stappen.
De looptechniek van Annemart werd uitgebreid gefilmd en ze probeerde verschillende schoenen. Ze koos uiteindelijk voor New Balance. Ondertussen was ik uiteraard ook aan het rondkijken en sprak met de verkoopster over mijn plannen om op te bouwen naar de Halve marathon en mijn plan om ook te trainen voor trailruns. En zo kwam het dat we ineens bij het rek met trailrunschoenen stonden. Ik paste een aantal schoenen en weer kwam ik uit bij Brooks. Brooks Cascadia 12 om precies te zijn. En ze waren in de opruiming! En zo gingen we allebei met een doos met schoenen de deur uit. 
Aankomende week ga ik mijn blauwe vriendjes uitproberen tijdens een  rondje rondom de Haarrijnse plas.

En toen kon ons event echt beginnen. We liepen naar het parkrestaurant om onze jasjes op te hangen, schakelden onze Gear fits in die aftelden van 3 naar 0 en GO! 
12 Weken lang heb ik alleen gelopen, altijd met een redelijk constante snelheid en hartslag. Het was even wennen om nu samen te lopen met iemand die een stuk getrainder en een stuk langer is (ja, lengte maakt echt verschil) En daarnaast ook nog te kletsen. Het kletsen zorgde wel voor afleiding en zo liepen we over slingerende paadjes en bruggetjes in het mooie park. Het ging eigenlijk verrassend makkelijk. In de training had ik al wel eens 5 km gelopen, maar dan altijd met een paar minuten wandelen tussendoor. Ik keek af en toe op mijn horloge, om dan naast me te horen dat tijd niet belangrijk is "Je loopt vandaag 5 km, ongeacht in welke tijd, dus niet steeds gaan checken" Voor mijn gevoel liep ik in een hoger tempo dan tijdens de trainingen, maar ik besloot niet teveel kijken naar de snelheid. De laatste paar honderd meter vroeg Annemart of er nog een sprint in zat en zo sprintten we samen naar het restaurant. Haar Gear Fit vond eerder dat we de 5 km hadden gehaald dan de mijne. Dus ik liep nog een stukje het restaurant voorbij om elkaar te omhelzen toen ook ik volgens mijn horloge de 5 km had bereikt. 
Van Annemart kreeg ik de medaille omgehangen en we ploften neer op het terras voor een lekkere salade en cola light. Missie 1 volbracht! Evy (0-5km) uit! 
Ik bleek wat langzamer te hebben gelopen dan tijdens mijn trainingen, met een lagere hartslag, maar who cares? Ik heb er nu wat langer van kunnen genieten!

Nu door met het schema tot 10 km! 

Van kratermeer naar Spitsbergen

Fit voelen

Eind juli was ik met mijn gezin op de Azoren. We bezochten 3 prachtige eilanden en genoten van de kratermeren, tropische tuinen, fascinerende vergezichten en helderblauwe zee.
Op Sao Miquel kwamen we langs een schitterend groen kratermeer. We besloten de auto langs de kant te zetten om van bovenaf het meer te bekijken en wat mooie plaatjes te schieten.
We ontdekten dat er een bospad naar beneden liep richting het groene water en enthousiast riep ik man en kinderen.
We begonnen aan de tocht naar beneden over een smal pad vol boomwortels en stenen. En na een minuut of 5 dacht ik ineens: Wacht! Als ik dat hele eind naar beneden loop moet ik ook weer omhoog! Ik realiseerde me dat mijn conditie slecht was en met 25 graden raak ik met mijn superblanke huid snel verhit. Ik deelde mijn twijfels met het gezin en we besloten niet verder te gaan en terug te lopen.


Een aantal dagen later waren we op Santa Maria en we ontdekten een schitterende vuurtoren. Een lange trap naar beneden leidde ons naar het witte gebouw, onderweg ons trakterend op mooie vergezichten van de helblauwe zee. En ik raakte in gevecht met mezelf. Weer dacht ik aan hoe de terugweg zou gaan, die zou lang zijn en warm. Zou mijn lijf dat wel aankunnen? Ik baalde dat mijn gebrek aan conditie en vooral het vertrouwen in mijn eigen kunnen me belemmerde om dat te doen waar ik blij van werd.
Ik besloot naar beneden te lopen en niet te klagen bij het naar boven lopen. Uiteindelijk bleek dat we niet het juiste pad hadden, dus we strandden halverwege. Omhoog lopend bedacht ik dat het klaar was. Ik wil me weer fit voelen! Ik wil onbekommerd dingen ontdekken zonder tegen gehouden te worden door gebrek aan conditie of zelfvertrouwen. Ik wil met mijn verder zo sportieve gezin mee kunnen doen. Lol hebben in bewegen, weer mijn lijf voelen, trots zijn op mezelf.
Vanuit Santa Maria appte ik erover met een vriendin die me heel goed kent. Ze hield me een spiegel voor, stelde de juiste vragen en ik wist wat me te doen stond.

Start to run

Ik besloot bij terugkomst in Nederland gelijk te beginnen met hardlopen.
In 2014 heb ik met Evy al eens opgebouwd naar 5 km hardlopen. Ik had mijn doel gehaald en de motivatie om verder te gaan was ver te zoeken. 
In de afgelopen 4 jaar heb ik niet veel gesport. Ik heb een blauwe maandag trimhockey gedaan, ging elk jaar met beperkte voorbereiding skiën en wandelde met vlagen veel met vriendinnen, deed een aantal maanden 2x per week een korte circuittraining, maar veel meer zat er niet in. 
Bewegen is niet echt mijn hobby en het sportgen is bij mij hooguit recessief aanwezig
Ik heb een hekel aan de sportschool en wil graag vrijheid in de momenten waarop ik sport. Dus ik besloot dat ik het hardlopen weer op wilde pakken. Dan kan ik lopen op de tijden waarop het mij ik uitkomt en kost het me zeker in het begin weinig tijd. 

Ik liet goede hardloopschoenen aanmeten bij Rob Druppers in Vleuten, kocht bij Decathlon wat hippe hardloopkleding, dowloadde de app van Evy, start to run op mijn telefoon en mijn avontuur kon beginnen. 
Ook besloot ik wat vaker ja te zeggen tegen sportieve activiteiten. Zo ging ik klimmen in het klimbos, suppen op de Loosdrechtse plassen en deed ik begin september mee met de Muddy Angels.
Inmiddels zit ik op les 21 van de 30 lessen waarin je opbouwt naar 5 km lopen.
20 oktober ga ik met een vriendin de 5 km hardlopen. 25 november loop ik de Safarirun en 8 december de 6 km bij de Villa Pardoesrun. Allemaal mooie redenen om het hardlopen vol te blijven houden.

Arctic Marathon Spitsbergen

En toen stuitte ik tijdens het Facebooken op een post over de Arctic Marathon in Spitsbergen.... 1 juni 2019 gaan 150 Nederlandse hardlopers, 10 km of de halve of hele marathon lopen op de Noordelijkste bewoonde plek ter wereld. Met temperaturen tussen de 0 en 10 graden, beveiligers met geweren langs de route om de lopers te beschermen tegen ijsberen en 24 uur per dag licht. En ik was verkocht! Dat wil ik! Dat is echt een perfect doel om het hardlopen uit te bouwen en vol te houden! 
Ik hou van kou, van sneeuw en van leegte. Mij maak je niet blij met 2 weken met 40 graden op een Grieks strand liggen. Ijsland was de mooiste vakantie die ik heb gehad en de documentaires die ik in het verleden over Spitsbergen heb gezien fascineerden me. 
Stuiterend vertelde ik het mijn man en appte wat hardlopende vriendinnen of ze mee wilden op dit avontuur. Helaas haakten ze allemaal af om verschillende redenen, waarbij het stevige prijskaartje dat eraan hangt toch wel de grootste reden was om het op het wensenlijstje voor later te zetten. Ook mijn man was niet gelijk enthousiast. Hij heeft niet veel met hardlopen en met zijn 2en zou het dubbel zo duur zijn. Dus ik besloot dat ik dan alleen zou gaan. Een beetje impulsief misschien, maar soms krijg je een kans waarbij je gelijk voelt dat je JA moet zeggen. Een kans waarvan je hoofd gaat tollen, je lijf een stoot adrenaline krijgt en je ineens bruist van de energie. Ik kon nergens anders meer aan denken, zocht informatie op over de marathon en Spitsbergen en appte met mensen die er dit jaar zijn geweest.  
Waarschijnlijk aangestoken door mijn enthousiasme kwam mijn man toch terug op zijn beslissing en realiseerde hij zich dat ook hij een unieke kans krijgt om naar deze bijzondere plek af te reizen en deel te nemen aan verschillende excursies. En zo kwam het dat ik maandag voor 2 personen een 4-daagse compleet verzorgde reis boekte via Arctic Marathon. 

Ik heb me opgegeven voor de 10 km, omdat een halve marathon op dit moment nog een brug te ver lijkt. Toch moet ik bekennen dat ik me aan het inlezen ben over hoe verstandig op te bouwen naar een halve marathon. Nu eerst de focus op het kunnen lopen van de 5 en 10 km en vooral op het weer fit voelen en het leren vertrouwen dat ik tot veel meer in staat ben dan dat ik mezelf altijd heb voorgehouden.